(herplaatsing, eerder gepubliceerd op 1-2-11)
De kranten staan er vandaag vol mee: “Een kind krijgen maakt niet gelukkiger”. Dit is de uitkomst van een promotieonderzoek dat Babette Pouwels heeft verricht aan de universiteit van Utrecht. Ik zou daar aan toe willen voegen: ‘en daardoor worden relaties instabiel’.
Het taboe, dat je niet mag zeggen dat je het hebben van kinderen eigenlijk niet zo leuk vindt, wordt hiermee een beetje doorbroken.
Veel vrouwen lijden onder de vastgeroeste (en soms van buitenaf opgelegde) overtuiging dat het allemaal heel leuk moet zijn, dat het je leven te allen tijde verrijkt, en dat je jezelf gelukkig moet prijzen. Op pijnlijke wijze komen ze erachter dat dit vaak niet zo is.
In mijn praktijk voor relatiecounseling kom ik met grote regelmaat ouders tegen die niet meer weten hoe ze uit de enorme logistieke productie van het gezin moeten stappen. Volgens Pouwels ligt het aan een nog steeds oneerlijke verdeling van taken en inlevering van persoonlijke vrijheid. Het is nog steeds zo dat de meeste vrouwen de grootste zorg voor de kinderen (en huishouden) op zich nemen. Nou en? Moeders in de jaren ‘60 en ‘70 waren toch ook thuis? Ja, maar zij hadden geen ander werk ernaast. Nu moet een moeder naast de kinderzorg ook nog werken, al is het dan maar parttime (en dat wordt door veel werkgevers ook niet als serieus beschouwd, dus weer een extra schuldgevoel erbij). Vrouwen krijgen het gevoel dat ze het nergens goed doen, thuis redden ze het amper, en op het werk hangen ze er maar een beetje bij.
Kortom: de stress neemt alleen maar toe en dus wordt men ongelukkig. Men komt niet meer aan zichzelf toe, al helemaal niet meer aan de relatie en men wordt geleefd door de wensen en behoeften van werk en kinderen.
Als de ouders in relatietherapie komen is één van de eerste acties die men zich voorneemt: tijd maken voor zichzelf, en tijd maken voor elkaar. En dat blijkt heel lastig door alle verplichtingen die men op zich heeft genomen. Het gaat op meerdere fronten al veel eerder mis:
Partners hebben beiden (en zelfs dat niet altijd) een kinderwens. De spanning dat het op een bepaald moment echt gaat gebeuren, het zwanger worden, en het zwanger zijn, kan een avontuurlijke tijd zijn. Kamers worden verbouwd, geverfd, spullen gekocht, zwangerschaps-gymnastiek bezocht, etc. Er wordt alleen over praktijkzaken gesproken. Wat niet gebeurt, is het hebben van gesprekken over onderliggende gevoelens, belangrijke persoonlijke behoeften en normen en waarden, zoals in deze praktijkvoorbeelden:
– stellen die niet besproken hebben wie er minder gaat werken
-mannen die ervan overtuigd zijn dat de gehele zorg bij de vrouw ligt, maar dit niet zo hebben uitgesproken
– de onuitgesproken overtuiging dat als het kind ziek is, de moeder altijd van haar werk moet komen om het kind te verzorgen, omdat haar werk toch niet zo belangrijk is
– mannen en vrouwen die hun werk eigenlijk belangrijker vinden dan hun kinderen maar dat niet durven zeggen
– mannen die niet tegen de verplichtingen kunnen die kinderen met zich mee brengen (sporten, ouderavonden etc.) uit de overtuiging: “Mijn ouders deden dat ook niet met mij!”
– mannen die niets met baby’s te maken willen hebben, en zich er pas mee gaan bemoeien als het peuters zijn, maar zich daar niet over durven uitlaten
– mannen die vinden dat zij alleen de kost moeten verdienen en verder niets hoeven doen in het huishouden
– vrouwen die vinden dat ze alles moeten kunnen: werken, huishouden, kinderen opvoeden, sportief zijn, mooi zijn en de perfecte minnares voor hun echtgenoot
… en ga zo maar door!
Diepgaande gesprekken over de impact die het verzorgen van een kind in hun leven gaat hebben worden meestal niet gevoerd. En dat is jammer. Als namelijk de essentie, wat voor beiden van belang is in het leven, helder op tafel ligt, kan men het leven met kinderen gaan inrichten zoals voor beiden goed voelt.
Kun je teleurstelling dan altijd voorkomen?
Nee. Maar je kunt wel veel ellende voorkomen door van te voren zaken goed te hebben besproken zodat er geen onduidelijkheden meer zijn tussen beide partners. Waar je uiteraard geen grip op hebt is, of het kind ziekelijk is, of een aandoening heeft of qua karakter heel moeilijk met de ouders samengaat. Dat weet je pas naderhand. En toch: als je dit van te voren ook met elkaar bespreekt, hoe jullie denken en voelen over een kind krijgen waar iets mee is, en hoe je het dan zou aanpakken, zorgt ook dat voor duidelijkheid en dat is van groot belang. Geestelijk onvoorbereid in het ouderschap stappen is niet aan te bevelen.
Françoise Vaal
De praktijk van Vaal Counselling is gesloten. Françoise Vaal heeft haar hart gevolgd en werkt nu als zelfstanding visual consultant bij BEELDTYPE.
Relatietherapie 